Ile cukru w cukrze?

19.06.10, 17:19, dodany przez Tornene

„Ile cukru w cukrze?” zastanawiali się peerelowscy uczeni a słuchacze zapowiedzianego na naszych łamach albumu po przesłuchaniu całości zapewne głowią się nad stężeniem Christophera Lee w Charlemagne. Próbki dawały nam niejasny zarys płyty koncepcyjnej, w której symfonia, gitarowe riffy i głos Sarumana będą z sobą harmonizować dla oddania hołdu Karolowi Wielkiemu. Czy władca przyjmie ten orszak muzykantów na swój dwór? Czy mikstura sprawdzonego kompozytora, uznanego aktora i modnej mieszanki metalu z symfonią gwarantują podbój nawet najbardziej sceptycznych serc?

Nie ukrywam, że będąc jego doradcą wstrzymałbym się od głosu. Uwertura zapowiada pyszną ucztę – Drżące smyczki ciekawie przeplatają się z gitarą elektryczną i namiastką perkusji, by w sojuszu z dęciakami stworzyć nastrój przywołujący dokonania Clinta Mansella & The Kronos Quartet. Niestety na krótko, bo zadumę przecinają znów wyraźne struny, by za chwil parę ustąpić przed kilkoma sekundami melancholii. Ekspresowy kalejdoskop, nieprawdaż?

Każdy akt opowieści o chwale Karola Wielkiego wprowadzany jest na scenę przez narrację Christiny Lee, której głos nie zachwyca za sprawą przeciętnego poziomu intonacji i budowania napięcia. Na szczęście z czasem jest coraz lepiej, choć jej obecność również w niektórych aktach właściwych może co poniektórych znużyć. A główny koronowany? Więcej na tej płycie narracji Chistophera Lee niż jego śpiewu czy nawet krótkich, nadających smaczku każdej produkcji ekspresyjnych miniaturek wokalnych. Większość utworów właściwych to stylizowane na (metal?)operę scenki, w których bohaterowie spierają się światopoglądowo i politycznie, prowadzeni przebudzającą się aranżacją muzyczną i chórami.

Słów kilka o aranżacji Marco Sabiu – wszystko niby jest na swoim miejscu, ale czy potencjał około 100 muzyków i chórzystów wspomaganych artylerią dwóch kapel metalowych został wykorzystany? Niech odpowiedzią będzie prefiks „metal” uwięziony w nawiasach na końcu poprzedniego akapitu. Oprócz kilku przebłysków (choćby w najbardziej żywiołowym Akcie III), nowoczesna twarz tego albumu schowana jest głęboko za „konikiem” kompozytora – co może dziwić, skoro dzieło reklamuje się  na każdym kroku przywiązaniem Christophera Lee do ciężkiego grania. Dodatkowo metalowy leitmotif przewijający się przez cały album po pewnym czasie nuży a odgłosy walk wydają się nie do końca dobrze zmiksowane z resztą materiału.

Warto? To zależy jakie stężenie Christophera Lee w Charlemagne jest dla Was przyswajalne i jakie dawki metalu uznajecie za właściwe. Osobiście po recenzowany album regularnie sięgać nie będę – za mało tu chwytliwych momentów Christophera i zarazem metalu nie będącego jedynie sekcją rytmiczną dla orkiestry. Nie oznacza to bynajmniej, że płyta jest „dla nikogo”. Spróbować można.

Obsada projektu [Christopher Lee] Charlemagne: By The Sword And The Cross
Christopher Lee: Karol Wielki (duch)
Christina Lee: Narrator
Phil SP: Pepin Mały
Mauro Conti: Papież Hadrian
Vincent Ricciardi: Karol Wielki (młodzieniec)
Lydia Salnikova: Hildegarda
Christi Ebenhoch: Narrator śpiewający

P.S. Czy poprzednie, czarno-białe zdjęcie, nie byłoby bardziej stylową okładką niż ostateczna wersja?

Kategorie wpisu: Recenzje